Wat skydiven me geleerd heeft over bang zijn

Keuzes, keuzes
Op kantoor werd er al maanden gepraat over skydiven, 1 van mijn collega’s was al eens geweest en hij raadde het zo erg aan, dat ik langzaam maar zeker tot het besluit ben gekomen om mee te gaan. Twee dagen voor de springdag heb ik als laatste van de groep mijn ticket gekocht. Vanaf dat moment heb ik iedere nacht slecht geslapen. Ik was, deels onderbewust, zo nerveus. De nacht voor het springen heb ik letterlijk niet geslapen. De gehele rit naar Texel en tijdens het wachten tot ons springmoment ben ik in mijn eigen hoofd geweest. Verzonken in eigen gedachten.

Omgaan met de spanning
Hoewel onze groep van 9 het zeker gezellig had, ging ook iedereen op zijn of haar manier om met de zenuwen. Sommige gingen extreem veel vragen stellen, aan de mensen van het centrum, aan elkaar. Af en toe een gilletje hier en daar. En twijfels. Ik denk dat ik de zinnen “wat zijn we aan het doen?”, “waarom doen we dit!?” wel 50 keer gehoord (en gezegd) heb.

Ik was vooral bezig met “overleven” tot het moment van de sprong. En dan is het moment daar: doe je jumpsuit en je harnas aan en loop maar naar het vliegtuig. Halverwege de weg naar het vliegtuigje ontmoet je je tandemmaster. Dé persoon verantwoordelijk voor jouw sprong.

Lees verder op www.BetterByGoalie.com

Geplaatst op 23 maart 2018 door BetterbyGoalie