Het is nog altijd volop tomatentijd, ook al bleven mijn zelfgekweekte helaas alsmaar groen. Dus bakte ik taartjes met kerstomaatjes (en mozzarella) uit de winkel, maar wel met zelfgemaakte pesto. Van brandnetels (maar gewoon basilicum kan ook).
Al ben ik dan geboren en getogen tussen de Westlandse tomatenkassen, inclusief de onvermijdelijke tomaatgerelateerde bijbaantjes, toch had ik nog nooit zelf geprobeerd om tomaten te telen. Tot dit jaar. In de lente begon ik nijver met voorzaaien in wc-rolletjes en eierdozen. Na elke groeispurt werden de zaailingen liefdevol overgeplant in een iets groter bakje. Wekenlang stond de vensterbank vol met groen spul, dat pas na de IJsheiligen naar buiten mocht.
Eerst af en toe een uurtje op het balkon, om voorzichtig te wennen aan het barre buitenleven, tot ze uiteindelijk in de auto mee mochten naar Normandië, mijn moestuin in. Drie verschillende soorten had ik, zowel gewone tomaten als kerstomaatjes. (Het is mij overigens een raadsel waarom recepten en supermarkten reppen van ‘cherrytomaatjes’ als we er al een prima woord voor hebben, bij ons thuis liefdevol verbasterd tot kerst-omaatjes.) Alle planten groeiden als kool. Wederom was ik alsmaar in de weer, nu met rekjes en stokken om de boel te ondersteunen. En ja hoor, alras verschenen de eerste groene trosjes, ik kon mijn geluk niet op. Alleen bleven ze groen. Steeds meer tomaten kwamen erbij, kleintjes en grote, maar allemaal even pesterig groen. Welgeteld één rood tomaatje heb ik kunnen oogsten voordat ik weer terugkeerde naar Nederland. Volgende week ga ik eindelijk weer even terug naar mijn moestuin, benieuwd hoe ze er nu bij hangen. Of misschien zijn ze zelfs alweer op, want ik had mijn Franse buurvrouw op het hart gedrukt om rijpe exemplaren vooral op te eten. Tja, dat is nu eenmaal het lot van de (reizende) moestuinierster. In dat geval: volgend jaar beter.
Lees verder op www.kokenmetkarin.nl
Geplaatst op 04 november 2024 door KokenmetKarin