Stille wateren hebben diepe gronden

Ik sta op straat. Ik zie een peuter achter een paar duiven aanrennen. Zijn moeder staat ernaast en maakt er een filmpje van. De peuter giert het uit van plezier. Ik zie mijn babyfotoalbums voor me. De eerste foto waar ik aan moet denken is er eentje waar ik met de zonnebril van mijn oom en de schoenen van mijn tante door het huis rondloop. Hoe zou mijn moeder zich gevoeld hebben toen ze die foto maakte? Had ze ooit gedacht dat haar dochter, die toen een jaar of anderhalf was, op latere leeftijd een depressie zou krijgen? Had ze ooit gedacht dat die grote glimlach op het zicht van dat kleine meisje ingeruild zou worden door naar beneden gezakte mondhoeken? Ik vraag het mij soms af.

Ik sta op straat. Het is aan het schemeren en de lantarenpalen springen aan. Ik kijk naar de lantarenpalen en zie dat er eentje niet brandt. Zijn licht is kapot en moet vervangen worden. Mijn lantarenpaal is ook kapot. Soms knippert hij en lijkt hij het te doen. Dat knipperen is vaak maar van korte duur. Daarna valt hij weer uit. Het licht is al op verschillende manieren geprobeerd te repareren. Eerst kwam er een reparateur die analyseerde wat het probleem was. Vervolgens stelde hij een plan van aanpak op zodat mijn lantarenpaal weer kon branden. Toch kreeg de reparateur hem niet aan de praat, het bleek moeilijker dan gedacht. Hij belde een nog kundigere reparateur, maar ook hij kreeg mijn lantarenpaal niet aan de praat. Samen kwamen ze erachter dat het aan de bedrading lag. Alle draden zitten door elkaar waardoor spanning ontstond met kortsluiting tot gevolg. De monteurs moeten de hulp inroepen van een nóg kundigere reparateur om mijn lantarenpaal weer te laten branden.

Lees verder op www.BetterByGoalie.com

Geplaatst op 01 juni 2018 door BetterbyGoalie