Pistache lasagne

“Ik zoek een Dalmatiër”, zei de vrouw tegen de barman. In het Amsterdamse buurtcafé werd een avond georganiseerd voor buitenlandse taalstudenten en de man achter de bar was de eigenaar van een taalschool. Viavia had hij mij uitgenodigd als ‘mystery guest’, zodat zijn cursisten hun Nederlands op mij konden oefenen. Maar waarom, terwijl de leerlingen binnendruppelden, vroeg de vrouw naast me om een Dalmatiër? Ik bleek het verkeerd verstaan te hebben. Dat lag beslist niet aan haar Nederlands, maar meer aan de luidruchtige omgeving. Ze zocht namelijk geen hond maar een ‘taalmaatje’. Iemand om eens per week mee af te spreken om haar Nederlands te verbeteren. Want ze was druk op zoek naar een baan, alleen haar taalvaardigheid werd steeds nét niet goed genoeg bevonden

Lang verhaal kort: we raakten aan de praat en ik werd haar taalmaatje. Dat is inmiddels een jaar geleden. Bijna wekelijks wandelden we een uurtje door het Vondelpark, waarbij ik haar zo veel mogelijk liet praten en alle charmante foutjes op klemmend verzoek keer op keer rücksichtlos corrigeerde. Ze bleek Zwitserse, getrouwd met een Fin, en na jaren in Amerika gewoond en gewerkt te hebben, waren ze twee jaar geleden neergestreken in Amsterdam. Met verve had ze zich op het leren van de taal gestort, en ik was oprecht onder de indruk. Ook van haar enthousiasme, energie en gedrevenheid. Maar haar potentiële werkgevers helaas niet. Keer op keer liepen haar sollicitaties op niets uit. Even onbegrijpelijk als frustrerend.

Onze laatste wandelafspraak zegde ze af. Ze had besloten om terug te gaan naar Zwitserland omdat ze een toekomst in Nederland helaas niet meer ziet zitten. Bij het afscheid kreeg ik het kookboek dat ze in coronatijd maakte: een verslag van haar project om honderd dagen lang eten te delen met buren en vrienden. In tupperwarebakjes of virtueel, via een kookvideo.

Lees verder op www.kokenmetkarin.nl

Geplaatst op 25 juni 2024 door KokenmetKarin