Waarom ik met Paleo ben begonnen
Ik was ooit heel sterk gehecht aan mijn (vetvrije) kwark, droge witte pistoletjes, cruesli, grote gevulde koeken en appelflappen. En laten we niet vergeten dat er altijd een rij dozen met daarin de nieuwste wereldgerechten in de kast stond. Ook voor een zak chips of snoep draaide ik mijn hand echt niet om. Ik at de hele dag door. Zonder ontbijt kon ik niet, en als mijn bloedsuikerspiegel laag werd, nou dan kon je maar beter van me weg blijven.
Dat leek allemaal goed te gaan, zo ongeveer tot mijn 16e. Ik deed aan wedstrijdzwemmen en lag ruim 10 uur per week in het zwembad. ’s Ochtends én ’s avonds ging ik trainen. En als ik niet naar school hoefde dan ging ik ook nog hardlopen en wielrennen. Ik werd Nederlands kampioen bij de jeugd (1500m vrije slag) en wilde ooit nog eens triathlons gaan doen. Oh en ik wilde gaan studeren aan de TU Delft, en dan wel luchtvaart- en ruimtevaarttechniek.
Van Nederlands kampioen tot doodziek
Tot ik ineens niet meer kon.
En ik bedoel niet dat ik even een dagje moe was, nee ik was van de één op de andere dag ziek. Alsof ik griep had, een griepje wat steeds erger en erger werd over een periode van zo’n 3 maanden.
Tot het moment waarop ik alleen nog op de bank kon liggen, liefst zonder geluiden of al teveel licht want dat kon ik eigenlijk niet verwerken. School? Ging niet. Trainen? Dat ging al helemaal niet. Met een beetje geluk kon ik een rondje door de straat lopen, op het tempo van een slak.
Het was dat er geen ouderen in de straat woonden, maar ik zou dik in worden gehaald door een oud dametje van 90+ met een gebroken heup en een rollator. Als je een vraag aan me stelde kwam het antwoord zo’n 10 minuten later, meestal gewoon een ‘ja’ of een ‘nee’, want veel meer kwam er gewoon niet uit.
Zoektocht
Vanaf dat moment startten mijn ouders en ik een lange, lange zoektocht. We begonnen uiteraard bij de huisarts, gingen door naar het ziekenhuis (waar ze mijn bijnieren even stil legden om te zien of mijn hypothalamus nog werkte, schandalig eigenlijk, al leerde ik een kleine 10 jaar later pas hoe dom dat is geweest). Oh en gooi er ook nog een MRI scan tegenaan, want misschien had ik wel een hersentumor.
Waar eerst het ergste werd gedacht, werd ik na door de hele molen te zijn gehaald voor gek verklaard. Daarmee krijg je het stempeltje ‘ME/CVS’. Ze konden niks vinden dus dit zat echt wel tussen mijn oren, ik ‘dacht’ mezelf gewoon moe. Ik moest er maar mee leren leven en anders in therapie gaan.
Geplaatst op 14 oktober 2016 door eetpaleo
