Je laten lijden

Eindelijk kan ik na twee dagen weer naar buiten. Ik ben een beetje een mietje met die gladheid en sneeuw dus nadat ik de eerste paar dagen ook lekker in sneeuw had gelopen bleef ik maar even binnen. Vandaag niet, vandaag doe ik deur open en komt door het kleine kiertje voordat ik hem helemaal open doe de zonnestralen al naar binnen. Ik stap naar buiten, kijk schuin tegen de zon in en doe even mijn ogen dicht. Er verschijnt een lach op mijn gezicht, een lach die komt van diep van binnen. Niet alleen mijn gezicht lacht maar ik ook mijn hart. Ik loop wat verder en voel dat mijn termo ondergoed nu echt niet meer nodig is, maar ga niet terug om mij om te kleden. Ik kijk naar de sneeuw die nog op sommige plekken ligt. De warmte zou die niet veel later doen laten smelten. Zo was de lach op mijn gezicht ook verschenen alsof de wolken verdwenen en het licht weer te voorschijn mocht komen. De warmte had de kou in mijn hart laten verdwijnen en nu mocht het zich weer laten zien. Lachend bedenk ik mij hoe lang ik mijn hart verborgen heb gehouden. Het mocht zich niet eens laten zien. Laat staan lachen. Ik had het letterlijk in de kou laten staan. Niet geluisterd erger nog, ik was me laten leiden niet door liefde maar angst. Lees gauw verder!

Na mijn ziekenhuisopname door mijn ritmestoornissen herstelde ik de eerste tijd bij mijn ouders.

“Ik ga zo even boodschappen doen.” Zei mij moeder.

“Wat?” Riep ik, ik voelde met mijn hand aan mijn nek. Zo kon ik mijn hartritme checken, bij mijn pols voelde ik hem nooit maar in mijn nek wel. Ik wilde even checken of mijn hart bij deze uitspraak niet gelijk weer omhoog schoot.

Lees verder op www.boostyourhealth.nl

Geplaatst op 16 maart 2021 door boostyourhealth