Ik (kan) wil niet huilen

Opkroppen
Ik zit nu al ruim tweeëneenhalf jaar in therapie. Op het moment dat ik met therapie startte, zat alle pijn en verdriet van een aantal jaren in mijn lichaam opgekropt. Toch kon ik er niet bij komen. Bij mijn huidige psycholoog heeft het ruim een maand geduurd voordat ik begon met praten over wat er nou echt in mij omging. De eerste sessie waarin ik voor het eerst heb gehuild, vergeet ik nooit meer. Ik zat op een stoel en ik dacht bij mezelf: laat het gewoon komen. Daarna kwam het er allemaal uit en ik schaamde me totaal niet. Dat was het begin van vele huilsessies. Toch zijn die huilsessie vaak het fijnste omdat je bezig bent met verwerken en de tranen nemen een stukje spanning weg. Op die momenten wil ik niet getroost worden, maar gewoon dat er iemand bij mij in de ruimte aanwezig is. Het huilen stopt vanzelf wel.

Iets heel anders is het gevoel dat aanwezig is tijdens en vóór het huilen. Ik noem het innerlijke pijn. Het voornaamste wat ik op de momenten vóór het huilen voel, is druk op mijn borst en spanning dat er heel graag uit wil. Het maakt me zenuwachtig. Ik wiebel met mijn benen en bijt op de nagel van mijn duim om de spanning wat te doen minderen. Vaak wordt het er niet beter op en uiteindelijk spreek ik uit wat ik voel waardoor de tranen beginnen te stromen. Tijdens het huilen wordt de innerlijke pijn eerst heftiger, maar na een tijdje zwakt het af. Ik weet dus dat ik het wel overleef en dat er niks ernstigs gebeurd als ik eraan toegeef. Toch blijft het iedere keer weer een groot obstakel om die tranen te laten stromen. Ik ben bang voor de innerlijke pijn.

Lees verder op www.BetterByGoalie.com

Geplaatst op 05 april 2018 door BetterbyGoalie