Een ultra met een blessure. Zo doe je dat.

Laat ze maar lopen…

Ik zit in het vliegtuig en ga het avontuur tegemoet. Een combinatie van ‘nerves’ en ‘excitement’, bij gebrek aan Nederlandse woorden. Ik houd van dit gevoel. Vol verwachting van wat komen gaat, en toch niet wetend wat te verwachten. Natuurlijk heb ik foto’s bekeken van de bestemming waar ik naartoe ga, maar om te weten hoe het is om daar te zijn… Tja, dan moet je daar dus zijn.

De Amerikaanse-bus-tour-aanpak is niets voor mij. Je ziet snel alle highlights omdat je een grote afstand aflegt binnen korte tijd, maar mist de beleving. Ik heb meer tijd nodig. Ik houd er van om in het ritme van de omgeving te komen en de indrukken te laten bezinken. Vooral als je direct vanuit het dagelijks, drukke werkende leven komt, duurt het even om in een rustiger tempo te komen. Daarom vind ik het prettig dat ik voor dit avontuur 5 dagen heb.

Spelen in de natuur. Iets wat we vergeten, of verleren, zodra we ‘volwassen’ worden, terwijl het iets fantastisch is. Je bent volledig in het moment, aan het genieten, vergeet je zorgen en bent lekker buiten. Dat is wat ik van plan ben te doen in Zweeds Lapland. Vooral genieten.

Ik houd ervan de natuur in te trekken en op ontdekking te gaan, maar ook van de rust die het biedt. De natuur heeft het vermogen dingen in perspectief te plaatsen. In de natuur voel ik me nietig op een prettige manier. De wereld draait niet om ons, of om mij. En dat vind ik een geruststellend gevoel.

Lees verder op www.eatrunlove.nl

Geplaatst op 23 april 2018 door eatrunlove