
De inmiddels vier weken actieve thuisonderwijzeres die ik in mezelf gevonden heb, doet een vreugdedansje. Zonder gekkigheid: er is vanuit mijn perspectief vooral een nieuw hervonden respect voor de leerkracht ontstaan. Het lijkt me heerlijk om het onderwijzen weer aan de juf over te kunnen laten en enkel en alleen bezig te zijn met opvoeden. Ritme en rust. Daar heb ik inmiddels wel een beetje behoefte aan.
Maar dan klinkt er een stemmetje in mijn hoofd. Het duveltje op mijn schouder wat niet bepaald een voorstelling van kan maken van hoe we dit gaan doen. Hoe we een ‘anderhalve meter maatschappij’ gaan hanteren op een plek waar het letterlijk krioelt van virusjes, bacteriën en de dragers hiervan: onze kinderen.
Ik vraag me af hoe leerkrachten kleuters gaan wijsmaken dat we bij elkaar uit de buurt moeten blijven. Wie erop gaat toezien dat ieder kind zijn handen wast na het plassen. Ik vraag me af wie de toiletten onder schooltijd gaat schoonmaken, wie de deurknoppen tussentijds even poetst en ga zo verder.
Lees verder op www.love2bemama.com
Geplaatst op 29 april 2020 door love2bemama