Cardio en het stresshormoon cortisol

Negatief imago

Bij fysieke (en ook emotionele) stress komt het hormoon cortisol vrij. Het is een hormoon dat voor sporters zowel positieve als ongewilde effecten heeft. Positief is dat het bijdraagt aan het remmen van ontstekingen. Minder prettig is de katabole aard van het hormoon: bij duurtraining ontstaat veel cortisol, dat glucose vrijmaakt door spierweefsel af te breken. Cardio heeft hierdoor bij sommigen een negatief imago. Maar is dat terecht?

Wetenschappelijk onderzocht

Korte intensieve trainingsvormen (HIIT, High Intensity Interval Training) leveren een uithoudingsvermogen op dat vergelijkbaar is met dat bij lange laag intensieve cardio. Kun je dan niet beter kiezen voor die eerste en de tweede maar laten zitten vanwege het hoge cortisolniveau? Hoe zit het eigenlijk met cortisol bij HIIT? Onlangs is dit getest, waarbij drie protocollen zijn gebruikt. Het eerste bestond uit viermaal een Wingate-test: 30 seconden voluit fietsen, afgewisseld met 30 seconden rust. Bij het tweede werd viermaal 4 minuten voluit gefietst. Het derde en laatste protocol bestond uit 130 minuten cardio met een intensiteit van 55%.

Verrassende uitkomst

De uitkomst was verrassend. Het hoogste cortisolgehalte meteen na de inspanning werd gemeten bij de Wingate-test, wat niet opzienbarend was. Wel heel opvallend was de cortisolwaarde direct na de duurtraining van 130 minuten: die was lager dan de beginwaarde en bleef tot 3 uur erna lager dan bij beide andere trainingsvormen. Bij HIIT was meteen na de training sprake van een hoger cortisolniveau, dat daarna veel langzamer zakte.

Wel of geen cardio?

Vind je cardio prettig, dan hoef je het om de cortisol en vermeende spierafbraak niet te laten. Neem echter wel de tijd voor een goed herstel. Waarschijnlijk treedt de negatieve werking van cortisol pas op als je wekelijks meer dan 40 kilometer hardloopt. Fiets je, dan kun je meer kilometers maken. Doe je het met mate en herstel je voldoende, dan kan cardio prima naast krachttraining.