Halverwege twintig was ik geloof ik en keek vol ongeloof naar de moeder naast me in het café.Met niet één maar drie mannen met hamers in mijn hoofd probeerde ik de kater van de vorige avond te verjagen met een driedubbele omelet met dikke vette kaas en spek. Juist op dat moment kijk ik opzij naar het kleine jongetje aan het tafeltje naast mij...
"Zij' hadden er duidelijk al een halve dag opzitten en waren bezig met hun lunch. Enthousiast werkt het manneke zijn tosti en chocomel naar binnen. Het leidt me even af van mijn ziekelijk voelende lijf en verwarde maaginhoud. Hij kijkt me aan met een grote glimlach en een grote "Witte Motor' snor, maar dan in het bruin. Ik glimlach terug, maar mijn lach laat zich al snel verjagen door een groot gevoel van walging. Mijn toch al gevoelige maag draait zich om en nog net op tijd weet ik het toilet achter in het café te halen. Daar -op mijn knieën op de grond voor de wc-pot- beloof ik mezelf plechtig dat mocht ik ooit moeder worden, ik nóóit, maar dan ook nóóit "en public' het vieze smoeltje van mijn Mini-Me schoon zal vegen met een kloddertje spuug van mezelf op mijn vinger....
Lees verder op www.love2bemama.com
Geplaatst op 19 oktober 2015 door love2bemama