Asperges met dille

De wondere wereld der eetbare natuur blijft mij verbluffen. Neem nou asperges. Op zondagochtend help ik als het kan graag mee in mijn Amsterdamse buurtmoestuin HEP (Het Eetbare Plantsoen). Iedereen is welkom. Afhankelijk van het seizoen valt er altijd wel wat te doen: zaadjes planten, voorgekweekte zaailingen poten, netten spannen tegen de vogels (en de voetballende jeugd), graspaadjes maaien, fruitbomen snoeien, maar toch vooral elke week weer: onkruid wieden. Heerlijk om te doen.

Vorig jaar mei mocht ik aspergeplanten planten. Aspergeklauwen, heten die.

Het leken wel stoffige rastakapsels: stronken van grijzige dikke kronkelslierten. Ze verdwenen allemaal onder de grond, en daarna was het afwachten geblazen. Asperges kwamen er echter niet aan, ze schoten meteen door. Na een paar weken afwezigheid bleek het perceel veranderd in een oerwoud vol fliebelig dunne lichtgroene planten. Ha, de slingerende hangplant asparagus die ik nog herkende uit mijn studententijd!

U begrijpt, nou wil ik in mijn eigen Franse moestuin ook asperges. Alleen is die al vol, dus ik vrees dat het volgend jaar wordt. Bovendien heb ik alle aandacht nodig voor nieuwe experimenten als prei en pastinaak, plus de vorig jaar mislukte spruitjes die in de herkansing mogen.

Dus ik volsta met de buurtmoestuin. Want dit jaar zie je pas echt het effect van de rasta’s, namelijk allemaal fiere groene asperges die de grond uit swingen. Witte vinden mijn mede-tuiniers te veel gedoe. Dan moet je de hele tijd heuvels maken van aarde, zodat de asperges helemaal bedekt blijven. Dat is immers de enige manier om ze wit te houden. Maar als je precies diezelfde asperges gewoon hun gang laat gaan, worden ze vanzelf groen. Wel zo makkelijk, en net zo lekker. Want echt mensen, zo’n kakelverse groene asperge uit de volle grond, die stop je gewoon zó in je mond.

Lees verder op www.kokenmetkarin.nl

Geplaatst op 21 juli 2025 door Koken met Karin