Anonieme hulp: hulp zonder herkenbaarheid

Dit was mijn eerste aanraking met professionele hulp. Ik moest naar iemand toe om te praten over mijn PTSS en seksuele problemen. Ik deed nog heel stoer naar mezelf en gaf aan dat het mij niet uitmaakte of het een man of een vrouw was. Maar toen ik alles aan een man moest vertellen, werd het toch wel heel moeilijk. De behandeling heeft dan ook nauwelijks geholpen.

In herhaling

Toen kwam de dag dat ik mijn werk niet meer aankon. Die dag belde ik om 8.00 uur de huisarts. Mijn afspraak zou om half 2 die middag zijn. Met klamme handjes in de auto, twijfelend voor de deur bij de praktijk. Ga ik wel naar binnen of ga ik niet? Eenmaal in de wachtkamer bleven mij ogen heen en weer zwichten. Ik zie er niet ziek uit, weten ze dat ik kom omdat ik het leven even niet meer aan kan?

Toen ik tegenover de huisarts zat, was het vechten tegen de tranen. Tranen zijn een teken van zwakte, dacht ik op dat moment. Na 3 minuten vechten kon ik ze niet meer bedwingen en schaamde ik me kapot. Ik ben een vrouw van 27, huilend bij de arts omdat ze moe is. Wat een onzin! Gelukkig gaf ze aan dat ze zag dat het echt niet goed ging en gaf gehoor aan mijn gevoel. Maar toen ze zei dat ik weer hulp zou krijgen moest ik even slikken. Daar gaan we weer!

Lees verder op www.haveaniceday.nl

Geplaatst op 15 juni 2018 door BetterbyGoalie